7η γιορτή έναρξης κατηχητικών συντροφιών Αγίου Δημητρίου Πειραιώς (5/10/2014)

Με πολύ χαρά σας προσκαλούμε στην 7η γιορτή έναρξης των κατηχητικών νεανικών συντροφιών της ενορίας μας που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014 στον προαύλιο χώρο του Ιερού μας Ναού αμέσως μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας.

Παππούς Παναής.

Αντί προλόγου

Έζησε κοντά μας άνθρωπος με ακατάσβεστη πνευματική δίψα που λεγόταν Παναής.

Δεν είχε σχήμα μοναχικό, και ζούσε ασκητικά.

Δεν ήταν κληρικός, και πονούσε τον λαό.

Δεν είχε πτυχία, και καθοδηγούσε μορφωμένους.

Πατούσε στη γη, και μας μετάγγιζε ουρανό.

Ψηλαφούσε τον Θεό, και γνώριζε σε βάθος τα ανθρώπινα.

Ακολούθησε τον δρόμο της αγαμίας από αγάπη προς τον Χριστό, και ένωνε διχασμένα ανδρόγυνα.

Νήστευε σαν ερημίτης, και δεν απέρριπτε τους αδυνάτους.

Λόγος επικήδειος στη μητέρα του, κ. Μηλιά Μασούρα (Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου)

Άγιοι Αρχιερείς,
Πατέρες και αδελφοί μου,
Μεταβαίνει σήμερον «εκ του θανάτου εις την ζωήν» ο πλέον δικός μας άνθρωπος: η μάνα μας! Για τον καθένα η μάνα είναι «μάννα» και, βεβαίως, και η Μηλιά για μένα. Η Μηλιά του Θεοχάρη Ακρίτα, της Μυροφόρας του Πρωτόπαπα και των Πρωτοπαπάδων. Η Μηλιά ύστερα του Νικόλα του Μασούρα, του αλετράρη, που τη νυμφεύθηκε μετά την πρόωρη χηρεία του.

Η ιστορία του σπουργιτιού...

Όλα ξεκίνησαν μετά από μια βροχερή νύχτα, όταν ένας Βρετανός βρήκε στο μπλακόνι του ένα μισοπεθαμένο πουλάκι, που φαινόταν νεογέννητο.

Μόλις ανέπνεε, καθώς το ράμφος του ήταν γεμάτο μυρμήγκια, και ήταν εντελώς τυφλό. Το μάζεψε και το έβαλε σε ένα κουτί, όπου πέρασε την πρώτη του νύχτα.

Το πρωί μικρά τιτιβίσματα, σχεδόν άψυχα, ακουγόταν στο δωμάτιο, όταν ο φιλόζωος σκέφτηκε ότι το πτηνό την είχε γλιτώσει. Αποφάσισε, λοιπόν, να το ταΐσει, αλλά μάταια. Δεν έτρωγε τίποτα.  

Τότε σκέφτηκε να το βάλει δίπλα στο τζάμι, ανοίγοντας λίγο το παράθυρο. Εκείνο τιτίβιζε διαρκώς, όσο πιο δυνατά μπορούσε, για τουλάχιστον 3 ώρες.

Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ: «Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται».

..Και στ” αλήθεια αυτή η κοπέλλα, υπέφερε πά­ρα πολλά, από τους ανθρώπους.

Θυμάστε ασφαλώς αυτό που λέει ο Απ. Παύλος στη δεύτερη επιστολή του στους Κορινθίους (12:9): «η δύναμίς μου εν ασθένεια τελειούται». 

Η ασθένεια «εδώ δεν είναι η αδυναμία που δείχνουμε όταν αμαρτάνουμε και ξεχνάμε το Θεό.
Αλλά είναι η συναίσθηση της αδυ­ναμίας μας που μας κάνει να παραδίνουμε τον εαυτό μας ολοκληρωτικά και ειλικρινά στα χέρια του Θεού. Ε­μείς όμως προσπαθούμε να είμαστε δυνατοί και εμποδί­ζουμε το Θεό να φανερώσει τη δύναμη Του.

Τα φτερά ξαναράβω στους ώμους... (Γ´ μέρος)

Του Κώστα Ζουρδού, Θεολόγου 
Τα σημαντικά στελέχη της κατασκήνωσης – οι «απόστολοι» της, είναι πολλοί και σημαντικοί. Εδώ ενέχει ο κίνδυνος να ξεχάσει κανείς κάποιους ή να μην τους γνωρίζει γιατί δεν έτυχε να συναντηθούν κατασκηνωτικά μαζί ή
γιατί η μνήμη έχει εξασθενήσει,
αλλά έχουμε τονίσει από την αρχή ότι αυτή εδώ η μικρή ιστορία γράφεται από τα μάτια και την καρδιά του συντάκτη, και από ότι θυμάται, έχει ζήσει και πρέπει να καταγράψει. Εξάλλου το να γράψεις και με σχετική συντομία για τα στελέχη τα αναρίθμητα της ''Χριστιανούπολης'', είναι πραγματικά μια παράτολμη και δύσκολη έως και ριψοκίνδυνη ενέργεια. Ακόμα όμως και αν υπάρχει ο κίνδυνος κάτι να μην κάνεις σωστά, κάτι να ξεχάσεις, κάτι να αγνοείς, σίγουρα θα παρακινηθούν έτσι οι γνωρίζοντες που θα τους δοθεί το κίνητρο, και να διορθώσουν και να συμπληρώσουν και να συνεχίσουν. Ας αρχίσουμε λοιπόν, χωρίς η σειρά να προδιαθέτει μια ιεραρχική κλίμακα.

Αντάμωμα 2014 για συνάντηση κατασκηνωτών & στελεχών των κατασκηνώσεων (ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΠΟΛΗ) της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς από 1981 έως 1995.

Τίποτε στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο αφού η τύχη είναι η καλλιτεχνία του Θεού. 

 

 Γι’αυτό η «τυχαία» συνάντηση στους φιλόξενους χώρους της Χριστιανούπολης, τις Κατασκηνώσεις αγοριών της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, για το κάθε στέλεχος, τον κάθε κατασκηνωτή παραμένει θεϊκό εκτύπωμα στην ψυχή. 

Κι αν τα χρόνια περνούν, οι αναμνήσεις διατηρούν αναλλοίωτη την πρώτη αίσθηση, τον ενθουσιασμό για το καινούργιο που κάποια στιγμή, όταν ο Θεός θέλησε, γέμισε τη ζωή μας, την ύπαρξη μας και για την πλειοψηφία στην ευαίσθητη παιδική ηλικία.

Μια συγκλονιστική ιστορία από τη Μικρασιατική καταστροφή: εμπόριο οστών! – Βλάση Αγτζίδη.

Η αφήγηση ενός αιχμαλώτου 

των Τούρκων – Ηλία Βενέζη.

«Ενα πρωί μάς παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους, για μικρή αγγαρειά. Είναι λίγο όξω απ’ τη Μαγνησά. 

Δίπλα στις ράγες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο. Τη λέν «Κηρτίκ-ντερέ”. Μες σ’ αυτήν τη χαράδρα λογαριάζαν πως θα σκοτωθήκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί απ’ τη Σμύρνη και τη Μαγνησά, αρσενικοί και θηλυκοί. 

Τα φτερά ξαναράβω στους ώμους... (Α´ μέρος)

Του Κώστα Ζουρδού, Θεολόγου 

 

Πάνω που είχες αποφασίσει πως τα όνειρα δεν είναι πια για μας, πως οι παλιές παρέες ανήκουν στο μακρινό παρελθόν και δεν γράφουν πια ιστορία, πως οι φίλοι οι καλοί έχουν λησμονηθεί και καταχωνιαστεί σε μια γωνιά της μνήμης και που και που ζητούν τα δικαιώματα τους στη ζωή σου που κυλάει. Και τότε ήρθε το μήνυμα για να τα ανατρέψει όλα.

"Αντάμωμα χριστιανουπολιτών".

 

Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις το μήνυμα που σου ήρθε στο κινητό και δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Είκοσι και πλέον χρόνια έχουν περάσει από τότε που πήγες σε αυτή την πόλη που έκανε πράξη στα πρόσκαιρα την επαγγελία της χριστιανικής ζωής. Τότε που νέο παλικαράκι ζέστανες περπατησιά στη ζωή με ανεμελιά ανυποψίαστου και ενθουσιασμό νιότης που δεν λογαριάζει δυσκολίες και δεν καλουπώνεται σε κανόνες. Τότε που ψιλόλιγνη φιγούρα κυνηγούσες μια μπάλα και μια εφηβεία καταδεχτική σε όλες τις επαναστάσεις και των «αισθήσεων και των παραισθήσεων».